Καλέεε...σύνελθε!!

Μα τι στο καλό έπαθα χτές; Δεν "παιζόμουν"...δεν άντεχα τον ίδιο μου τον εαυτό...ένιωθα ένα πλάκωμα χωρίς συγκεκριμένο λόγο...σαν όλα να μου φταίνε...

Συνήθως κάτι τέτοιο, έχει βάση κάποιες συγκεκριμένες μέρες του μήνα...αλλά δεν..

Κοιτάζω το ημερολόγιο...όχι, ούτε Πανσεληνο έχει..άρα τι;;;

Μάλλον συσσωρευμένη κούραση θα έλεγα..(βέβαια η μανούλα μου θα έλεγε:"εσύ παιδί μου δεν πας καλά...γενικά").

Και σύν τοις άλλοις, στεναχώρησα και δύο φιλαράκια μου - συγγνώμη σας ζητώ....και μια αγκαλιά...αφού ξέρετε τι ανισόρροπη είμαι ώρες ώρες..ήθελα λιγουλάκι να κάτσω μόνη μου να ξεκουραστώ λίγο...Θα επανορθώσω 100%!

Είχε πάρα πολύ καιρό να με πιάσει αυτό...τέτοια συναισθήματα τον τελευταίο καιρό, βρίσκονταν στον πάτο ...πως ξεπήδησαν...;

Και το θέμα είναι, πώς μια σκέψη κακή οδηγεί άμεσα στην άλλη και στην άλλη...Αχ...πόσο μου άρεσε ο - τελευταία - αισιόδοξος εαυτός μου...Please, μην με εγκαταλείψεις...

Πάντως σήμερα..με λένε M...Ursula και είμαι καλά!

ΓΙΟΡΤΑΖΩ....ΓΙΟΡΤΑΖΩ...!

Χτες κοιμήθηκα με μια αίσθηση χαράς (μπορεί και να χαμογελούσα στον ύπνο μου..). Είχα τις πρώτες ευχές με το που το ρολόι έδειξε 00.00, απο ένα "φίλο" που ήθελε να έχει τα πρωτία..!

Απο το πρωί, πάλι έχω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά..ξύπνησα με το φιλί της μανούλας μου και τις καλύτερες ευχές της!

Η κολλητή με πήρε την ώρα που οδηγούσα (πως να κάνω 2 πράγματα ταυτόχρονα; τώρα ξεθαρρεύω στην οδήγηση..)

Είναι όμορφη μέρα για μένα...θα μιλήσω με ανθρώπους που έχω καιρό, θα γεμίσω την μέρα μου με μικρές στιγμούλες χαράς..θα καταλάβω πως έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε..

Πρίν λίγο..είδα μια κυρία την οποία έχω γνωρίσει γιατί το σπίτι της είναι κοντά στην δουλειά μου (έβγαζε το σκυλάκι της βόλτα, και σαν τρελή εγώ με τα σκυλιά, αρχίσαμε και μιλούσαμε)Όταν την γνώρισα, ήταν μόνη της...αυτή και το σκυλάκι της...

Τώρα είναι αυτή, το σκυλάκι της και η "βρωμοαρρώστια"...Είναι μια όμορφη, σικάτη και γλυκιά γυναίκα...Την είχα χάσει για μεγάλο διάστημα...λόγω της αρρώστιας δεν έβγαινε...Σήμερα βγήκε απο το σπίτι της...ήρθε και με έψαξε, να μου πεί χρόνια πολλά...

Για ότι θελήσει, της είπα να μου το πεί...θα την έχω στο νου μου..

Αυτό αρκούσε για να μου θυμήσει ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι προνομιούχοι...Είναι πολλοί εκείνοι που είναι μόνοι τους και "μόνοι"τους..είναι πολλοί εκείνοι που ταξιδεύουν μακριά απο τις οικογένειές τους και θα έδιναν τα πάντα να πιούν ένα ποτήρι κρασί μαζί τους μέρα που είναι...είναι πολλοί εκείνοι που περνούν τις δύσκολες ώρες μιας αρρώστιας και αυτή η μέρα της γιορτής τους είναι σαν όλες τις άλλες..

Πόσο τυχερή νιώθω..Ένα βράδυ απο καλούς φίλους και δικούς μου αγαπημένους..με γέλιο, πειράγματα, σαχλαμαρίτσες...Οι ευχές τους θα με γεμίσουν...και πάνω απο όλα μια λέξη..Υγεία.

Χρόνια πολλά σε αυτούς που οι δυσκολίες δεν τους αφήνουν να χαρούν την ημέρα της γιορτής τους...Θα έρθουν και καλές μέρες..

* Γιαγιάκα, αν με βλέπεις απο εκεί...μου λείπεις...σε σκέφτομαι πάντα..

Το δώρο...

Πρόσφατα, διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Ένα πολύ απλό βιβλίο, που θα μπορούσε κάλλιστα να διαβαστεί και απο μικρά παιδιά. Απλό, γλυκό, αλλά τόσο φωτεινό και θερμό. Απομόνωσα κάποιες φρασούλες, που είναι τόσο γλυκές, ουσιαστικές και δυνατές:
- "πάντα μπορεί κανείς να βρεί έναν κόκο ευτυχίας σε κάθε δυσκολία, αρκεί να ψάξει..."
- "ζείς σε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους που ψάχνουν δικαιολογίες για τις αποτυχίες τους, επειδή είναι πάντα πιο εύκολο να τα παρατάς παρά να συνεχίζεις την προσπάθεια."
- "κάνε αυτό που φοβάσαι και γιόρτασε με περηφάνεια τις νίκες σου πάνω στο φόβο."
- "μην μοιρολογείς για ότι σου συνέβη , αλλά να χαίρεσαι για τις ήττες σου. Δεν θα τις είχες υποστεί αν δεν τις είχες ανάγκη."
Κοίτα ψηλά..μακριά...

Καλό μήνα σε όλους!!!

Που πας ρε...Καραμήτροοοοο...!!!

Τα τελευταία χρόνια, οι γυναίκες - όχι όλες βέβαια - έχουν υιοθετήσει την άποψη ότι " οι άντρες έχουν πάψει να είναι κυνηγοί", " δεν ξέρουν να φλερτάρουν", ή ακόμα χειρότερα " οι άντρες ΔΕΝ φλερτάρουν" και άλλα τέτοια..Άλλοτε εύστοχες παρατηρήσεις, άλλοτε όχι...
Εγώ τελευταία, θα μπορούσα να πώ πως δεν έχω παράπονο..Δόξα τω Μεγαλοδύναμο, βλέπω πως η...μπογιά μου περνάει (και πιστέψτε με ...."ψώνιο" δεν είμαι).

Τί γίνεται όμως όταν ένας απο αυτούς που σε φλερτάρει..πως να το κάνουμε..είναι αυτό που λέμε.." Καλύτερα να με ρίξουν στα σκυλιά, παρά σε αυτόν";;Συμβαίνουν και αυτά - και μάλιστα στις καλύτερες οικογένειες..
Και δεν λέω..όλοι έχουμε δικαίωμα στην αγάπη και στο φλέρτ κτλ κτλ..αλλά το πράγμα είναι λιγάκι αταίριαστο...Τι θέλει ένας κοντός, φαλακρός, που ε..δεν θα είναι κοντά στην ηλικία του μπαμπά σου (;)...απο ένα...ένα κοριτσάκι τελoσπάντων..;;; Και τι να γυρίσεις και να πείς; Πόσο πρόσφατα έχει έρθει σε πραγματικά κοντινή επαφή με τον καθρέφτη του; Ή, μα καλά, τόση αυτοπεποίθηση;
Τι να πώ πια...να τον γειώσω τον άμοιρο και να πάθει και τίποτα σε αυτή την ηλικία...;
όχι μωρέ, εμείς εχουμε τρόπους! Τα λέμε με το "γάντι"...Όμως δεν θα ήταν καλύτερα.. to think about it twice (and three and four times)?? Γιατί τελικά " που πάς ρε Καραμήτροοοοοο";;;;

(Γενικά πάντως..η αυτοπεποίθηση είναι σπουδαίο πράγμα..αρκεί να μην παραμυθιαζόμαστε!)

Χαιρετισμός....

Σκέφτηκα (παραδόξως...) πως είναι καλό, πριν αρχίσω να λέω αυτά που με απασχολούν, ή έστω αυτά που θέλω να βγάλω απο μέσα μου...να πω τρείς απλές - αλλά ουσιαστικές - λέξεις: live, love, laugh! Και κυρίως: live well...love much...laugh often!